Franck est le prêtre de Sint Michielsgestel, un village est situé à 7 km de ‘s Hertogenbosch, dans la province du Noord-Brabant aux Pays-Bas.

Sint-Michielsgestel

Voici 8 jours, Franck a quitté sa paroisse, pour un périple qui devrait l’amener, si tout va bien, à fêter l’Assomption à Compostelle dans 3 mois.

Nous nous sommes croisés par hasard à la sortie d’Eghezée. Enfin, est-ce un hasard qui m’a subitement donné envie de changer de route pour rentrer à la maison ? Nul ne pourra le dire…

karl-eglise Capture d’écran 2014-05-12 à 22.46.07

En ramenant Franck chez nous, comme Geert il y a deux semaines, je le détourne légèrement de son chemin, la Via Monastica, pour lui faire faire un crochet sur la Via Mosana, qui rejoint Namur depuis notre maison (environ la même distance à parcourir que d’Eghezée, mais un parcours nettement plus vallonné).

La Via Monastica (en rose sur la carte) a été « créée » et balisée par l’association flamande des Amis de Saint Jacques. Sans réelle source historique, la voie relie plusieurs abbayes norbertines : Postel, Tongerlo, Averbode, Floreffe (hors chemin) et Leffe. Elle passe par Hélécine et Jodoigne comme la Via Gallia Belgica (en gris), avec laquelle elle a un tronçon commun.

DSCN9443 DSCN9445

Nous passons une excellente soirée en famille avec Franck, à déguster un repas « 100% jardin ». Sans oublier de lui servir une bonne Leffe, histoire de le remettre sur le bon chemin, celui des abbayes ;-).

Lorsqu’il nous remercie, je cite à Franck ce passage d’une chanson entendue dimanche à la messe, et qui résume si bien le bonheur de voir un pèlerin s’arrêter chez nous pour un soir :

Qu’il est grand le bonheur de donner
Bien plus grand que la joie de recevoir…

En échange, Franck écrit un mot magnifique dans notre livre d’or, et nous donne sa bénédiction. On ne peut rêver plus beau cadeau. Merci Franck pour ta confiance, et très beau chemin !

[Mise à jour le 5 septembre 2014 : Franck est arrivé à Santiago après presque 4 mois de pèlerinage depuis chez lui. La traversée de la France fut difficile mais Franck a tenu bon, motivé par les intentions qu’il portait et par les prières de ses paroissiens. Voici le message (en néerlandais) qu’il a envoyé le jour de son arrivée :

Aan alle parochianen en vrienden,

Het is vandaag donderdag 4 september. Dinsdagmiddag ben ik in Santiago aangekomen na een voettocht van bijna vier maanden. Ik kan het mij haast niet voorstellen dat ik dat allemaal gelopen heb, bijna 3000 km. De zon straalde toen ik Santiago binnenwandelde. De kathedraal kon ik niet van verre zien. Lopend door de oude straten van Santiago bereikte ik eindelijk de kathedraal, waarvan beide torens in de steigers staan.
Als eerste wilde ik direct de kathedraal binnengaan, maar met de rugzak mag men niet de kathedraal binnengaan, waarschijnlijk uit veiligheidsoverwegingen. Dat was even een teleurstelling.
Ik ben vervolgens maar naar het Pelgrimsbureau gegaan om daar mijn Compostella te halen. De Compostella is het officiële getuigschrift dat je de bedevaart naar Santiago volbracht hebt. Je staat daar in de rij en met een bel en een beeldscherm wordt aangegeven welk loket vrij is. Daar laat je al je credentialen zien – de kaarten met de stempels van herbergen, cafés en andere plekken waar je geweest bent – als bewijs dat je ook werkelijk de weg gegaan hebt. Als priester en pelgrim heb ik het document gekregen in het Latijn.

Daarna zocht ik een overnachtingsplaats. Deze is in alle opzichten oud, de stopcontacten en schakelaars zijn heel bedenkelijk. Ik heb gedouched, schone kleren aangetrokken en vervolgens de kathedraal binnen gegaan. Bij het graf van Sint Jacobus ben ik neergeknield. Het deed mij niet heel veel, ik was niet erg geëmotioneerd. Daar heb ik alle namen en alle intenties, die jullie mij meegegeven hebben, opgelezen en bij Jacobus neergelegd. Daarna heb ik de hele lijst van mijn iPad gewist. Mijn taak is nu volbracht. De heilige Jacobus brengt ze nu bij de Heer en daar vertrouwen wij op. Daarna ben ik gaan biechten, in het Duits. Toen was ik van binnen zowel als van buiten rein gewassen.

Om 19.30 uur was de avondmis, waarin ik met een aantal priesters geconcelebreerd heb. Na een Eucharistieviering ben ik met een Franse priester, die ook die dag aangekomen was, en die ik al eerder had ontmoet, gaan dineren. Zo hebben we samen, met een goed glas wijn, het einde van de bedevaart mogen vieren.

Woensdagochtend werd ik laat wakker, 7.45 uur. In een hotel in Santiago is er voor de eerste tien pelgrims een gratis ontbijt. Het is een droge croissant en een krentenbolletje, en koffie en thee. Met zeven man waren we daar, en dat was heel erg gezellig en ontspannen. Na het ontbijt ben ik naar de kathedraal gegaan en heb het rozenhoedje gebeden bij het Allerheiligste Sacrament. Om 12.00 uur is er iedere dag de Pelgrimsmis. In de sacristie ontmoette ik vele priesters, uit Spanje, Polen, Italië, Duitsland en Argentinië. In processie liepen we een overvolle Kathedraal binnen. Er waren veel Duitssprekende mensen en we zongen het Duitse Te Deum: Grote God wij loven U. Toen raakte ik geëmotioneerd. Tranen van vreugde en dankbaarheid liepen over mijn wangen om Gods grote liefde, zijn genadevolle aanwezigheid die ik gedurende de hele bedevaart heb mogen ervaren. Nu mocht ik Zijn genadevolle aanwezigheid vieren temidden van Zijn volk in de viering van de Eucharistie. Hij is God met ons.

In deze viering van de Eucharistie, in deze Pelgrimsmis, heb ik jullie allen, met jullie intenties, als een offerande aan God opgedragen op voorspraak van de heilige Apostel Jacobus. God zorgt voor ons, voor allen die Hem liefhebben. Dat staat vast.
Voor God bestaat geen toeval. Vandaag werd in deze pelgrimsmis ook het grote wierookvat gebruikt. Aan het einde van deze viering werden alle intenties, als een wierookoffer, op voorspraak van de H. Apostel Jacobus, aan God opgedragen als een welriekende geur die Hem aangenaam is.
Aan het einde van deze bedevaart heeft God laten zien, dat Hij onze gebeden welwillend heeft aanvaard. Zelfs het einde van de bedevaart, het einde van de pelgrimsmis, is een genadevol en een moment geworden van grote dankbaarheid: God schenkt ons zijn zegen. Moge het ons allen ten goede komen en tot heil zijn van allen. Laten we ons toeleggen om ons hart open te stellen voor Zijn genadevolle werkzaamheid en laten we ons leiden door Zijn geboden. Dat is nu mijn gebed.
Enerzijds vind ik het jammer dat de pelgrimage nu ten einde is, anderzijds is het ook een opluchting. Ik heb het gevoel alsof er een grote last van mijn schouders is weggenomen. Nu ga ik een paar dagen ‘vakantie’ houden. Ik loop naar de kust, naar Finisterre, een voettocht van drie dagen. Bij de kust aangekomen kun je niet meer verder lopen, dat is letterlijk het einde van de wereld. Dat is wat veel pelgrims doen. Daar blijf ik een enkele dagen, ik kijk naar de sterrenhemel, de Stella van de campos, de Compostela, en naar de zonsondergang.

Een Pelgrimslied  bezingt, vrij vertaald,
  En op het eind, op de rand van het continent,
  Staat Jacobus ons op te wachten
  Met een altijddurend glimlach op zijn lippen,
  En daar gaat de zon onder, die sterft in Finisterre.

Daarna begint de terugreis naar huis. Maar op weg naar het vliegveld gaan we nog wel even langs Sint Jacobus in Santiago om hem te bedanken. Ik dank jullie allemaal heel hartelijk voor jullie meeleven en jullie gebed. Het is werkelijk fantastisch. Dinsdag 16 september kom ik thuis.

Heel veel hartelijke groeten en in gebed verbonden,
Frank As, priester ]

Partagez cet article !
Cet article vous a plu ? Partagez-le sur Facebook ou sur Twitter ou laissez-moi un commentaire !